Vakantie in Maesot
Door: Pieter
Blijf op de hoogte en volg Pieter
15 November 2014 | Thailand, Mae Sot
Het is alweer 2 weken geleden dat ik terugkwam uit Maesot, na een busreis van ongeveer 15 uur, de hele nacht dus. Maesot is een plaats vlak bij de grens met Birma (Myanmar), en ik was hier om zendingswerk, vakantie en het verlengen van mijn visum te combineren. Het vakantie-gedeelte zat hem vooral hierin dat ik geen les hoefde te geven aan Nathan en Manuel, omdat zij vakantie hadden, en in het feit dat ik er even uit was. Ook het verlengen van mijn visum had niet veel om handen; dat kostte me slechts een paar uur; heen en weer over de grens.
Ik zou deze week meelopen met een Birmese voorganger, die bevriend is met Reinout. Deze voorganger doet heel veel zendingswerk onder Birmezen die in de grensstreek, in Thailand, wonen. Het was op zich al indrukwekkend om hem en zijn gezin te zien. Shine Lin (32) en zijn vrouw (26) hebben namelijk naast hun 3 eigen kinderen, van 8 maanden, 3 jaar en 4 jaar, nog 10 kinderen geadopteerd van de vuilnisbelt. Daarnaast hebben ze nog een weeshuis opgericht waar nog eens 35 kinderen wonen, die worden verzorgd door een staf van 5 personen.
Ik bracht deze week de nachten door in een guesthouse, is een heerlijk tweepersoonsbed, en de dagen met Shine Lin, zijn gezin en op allerlei plekken in Maesot, waaronder de vuilnisbelt. Wat een contrast, wat oneerlijk verdeeld! Op de vuilnisbelt woonden mensen letterlijk tussen het afval, in huisjes gemaakt van bamboe, bladeren en vodden. En hoewel het uitzicht op de omliggende bergen fantastisch is, is de realiteit hard op de vuilnisbelt. Kinderen lopen er soms rond met alleen een shirt aan, de varkens staan bijna in huis en de vele zwerfhonden zijn van niemand en van iedereen tegelijk. Om geld te verdienen en te kunnen eten verzamelen de mensen plastic om te kunnen inleveren.
Omdat ik uiteraard mijn ervaringen wil delen maakte ik ook wat foto’s op de vuilnisbelt. De mensen leken hier geen bezwaar tegen te hebben, maar toch voelde ik me een ramptoerist. Alsof mensen zouden denken dat ik het allemaal wel schattig en interessant vond, die mensjes op de vuilnisbelt. En ondanks dat ik het niet naar of vies vond om er te zijn, vond ik het wel naar om te beseffen dat deze mensen hier 24 per dag, dag in dag uit, doorbrengen.
Ik ben deze week twee keer op de vuilnisbelt geweest, één keer om tieners op te halen voor de school die Shine Lin z’n vrouw ze geeft (en waar ik zelf Engels mocht geven) en één keer om mee te kijken met de Sunday school die een aantal van Shine Lins tienerdochters geven aan zo’n 30-40 kinderen, die daarna allemaal eten kregen. Na deze ervaring mocht ik de Sunday school “juffen” wat tips meegeven, over hoe ze de kinderen het beste konden bereiken en boeien, kennis mogen doorgeven is een zegen. De Bijbel zegt dat we om niet hebben gekregen en ook om niet weer door moeten geven.
Verder heb ik 4 keer een getuigenis mogen geven op verschillende plekken; een bijbelstudiegroep met Shine Lin en 2 anderen, waar ik een kort getuigenis gaf. Een groep met een ouder voorgangersechtpaar, 4 jongemannen en een meisje dat diezelfde week tot geloof in Jezus was gekomen, en een avond met zo’n 30 personen, waarop Shine Lin onverwachts niet mee ging, waarna ik de leiding in de schoenen geschoven kreeg. Ook mocht ik op zondagochtend Gods Woord delen in de jeugddienst, waar ook rond de 30 tieners/jongeren waren.
Verder heb ik een aantal keer het festival of praise bezocht, een tienerkamp met als thema ‘aanbidding’, waar een aantal van Shine Lins kinderen ook verbleven. Indrukwekkend om zo’n grote groep jongeren vol overgave te zien zingen, springen, muziek maken en vlaggen! Wat een machtig werk doet God ook hier! Deze generatie heeft de toekomst, deze generatie mag opgroeien met God, onder Zijn hoede, om dat straks (of nu al) ook door te mogen geven.
Ook ben ik een aantal keer gaan voetballen met de jongens uit het kindertehuis, dat vonden ze echt fantastisch, en voor de conditie kan het ook geen kwaad, maar man, wat een warmte!
Wat naast al deze bemoedigende en confronterende gebeurtenissen ook prachtig was, was het contact met Shine Lin en z’n gezin; de oudere kids die wilden dat ik ze leerde ukulele spelen, terwijl ze mij leerden gitaar spelen, en de jongere kids die me elke ochtend al tegemoet kwamen rennen om me te knuffelen en in gebroken Engels te vragen ‘How are you?’.
Genoten dus, van het gezelschap, van Gods machtige werk, van de vreugde van de broeders en zusters hier en van het heerlijke tweepersoonsbed. Kortom, het was een drukke, vermoeiende, maar bovenal gezegende vakantie, waarin het begrip vakantie een nieuwe betekenis kreeg voor mij!
De komende twee weken zal ik nog les geven aan Nathan en Manuel, daarna zal de familie van Heiningen op verlof naar Nederland gaan, ik zal proberen jullie op de hoogte te houden van alles wat ik dan mag doen en meemaken!
Gods zegen allemaal! :)
-
15 November 2014 - 22:24
Harry:
He Pieter,
Mooie berichten en goed nieuws. Blijf schrijven en posten, we genieten ervan. Veel zegen gewenst om tot een zegen te zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley